चिलकुर बालाजी

        हैद्राबाद पासून तास ,दिड तासाच्या अंतरावर "चिलकुर बालाजीचे"दाक्षिणात्य शैलीचे मंदिर आहे इथल्या बालाजीचे वैशिष्ठ्य म्हणजे इथे कुठल्याही प्रकारची दक्षिणा मागितल्या जात नाही ,इथे पैसे टाकण्यासाठी हुंडी पण नाही .मंदिरा बाहेरिल दुकानातुन नारळ व हार घेऊन तो बालाजीला अर्पण केल्या जातो हारातील फुले भक्तांना प्रसाद म्हणून दिल्या जातात मंदिरातल्या गाभारयात थोड्या प्रतीक्षे नंतर सरळ प्रवेश मिळतो मूर्ती सुबक व देखणी आहे  मूर्तीला फुलांने सजवले जाते.विशेष म्हणजे इथल्या  देवाला एकशेआठ फेऱ्या घातल्या तर देव नवसाला पावतो अशी भाविकांची श्रद्धा आहे त्या साठी एक कागद दिल्या जातो त्यावर खुणा करत प्रदक्षिणा घातल्या जातात सोबत तिथले ब्राम्हण मंत्र म्हणतात त्या मागोमाग मंत्र म्हणत प्रदक्षिणा घातल्या जातात ह्यात सुशिक्षित लोकही असतात प्रदक्षिणा घालण्यासाठी इतकी  गर्दी असते कि त्या गर्दीतून देवळात वाट काढत जावे लागते  घाई घाईत जथ्याने मंत्र म्हणत लोक प्रदक्षिणा घालताना दिसतात इथे दक्षिणा मागितल्या जात नाही पण चीलकुर बालाजीचे पुस्तक घेवून ते लोकांना वाटून ह्याचा प्रसार करा असे आवाहन केल्या जाते इथे संगमरवरी दगडापासून बनवलेले खलबत्ते,पोळपाट व इतर आकर्षक वस्तू   मिळतात

आली दिवाळी आली दिवाळी

                                                                                 

                                                    आली दिवाळी आली दिवाळी                                                 
                                                       दिव्यांसह सजली रांगोळी
                                                       दिव्यांचा प्रकाश तिमिर जाळी
                                                               मांगल्याचे प्रतीक रांगोळी

यवतमाळातील दुर्गोत्सव

 बालाजी चौक येथील दुर्गा देवी .

देवी समोरील  प्रवेश दारावर  लाईट च्या साह्याने बाल कृष्ण लीला व पौराणिक कथा साकारल्या आहेत           विजेच्या कमी वापरात अधिक प्रकाश देणारी हि रोषणाई सर्वांच्या आकर्षणाची  ठरली आहे                  

देवी समोरील इलेक्ट्रिक रोबोट

एकता  मंडळ दुर्गादेवी

एकता मंडळाने रामेश्वरम मंदिराची लक्षवेधक प्रतिकृती

साकारली असून मंदिर उगला पत्त्यापासून बनवण्यातआले आहे

                                                   गांधी चौक दुर्गादेवी मंडळ

                                   गांधीचौक दुर्गोत्सवाचे यंदाचे सुवर्ण मोहोत्सवी वर्ष असून इथे कलकत्याच्या मंदिराची                                            प्रतिकृती साकारली आहे तिरुपती बालाजीची भव्य प्रतिमा संगीताच्या तालावर                                            नाचणारे पाण्याचे कारंजे लोकांना आकर्षित करत आहे

                                           देवी समोरील बालाजीची मूर्ती व  Musical  Fountain

नवशक्ती दुर्गादेवी मंडळ

इथे दोनशे एक्काव्वन्न  अखंड दीप तेवत ठेवले आहेत

देवीची हि नौका विहाराची मूर्ती विलोभनीय असून इथे

गरिबांसाठी दररोज अन्नदान केले जाते

शंकर पार्वतीची विलोभनीय मूर्ती

माळीपुरा येथील  दुर्गा देवी

यावतमाळ मध्ये दररोज देवी पाहण्यासाठी लोकांचीअखंड रीघ लागली असून आजूबाजूच्या खेड्यातून लोक रोषणाई पाहण्या साठी गर्दी करत आहेत यवतमाळ संध्याकाळच्या वेळेस ठीक ठीकांणच्या लायटिंगच्या

झगमगाटात न्हाऊन निघत आहे  बरयाच ठिकाणी लोकांच्या पीण्याच्या पाण्याची व्यवस्था केलेली असून त्यांना फोडणीच्या भाताचे प्रसाद म्हणून वाटप  केल्या जात आहे  

फोटो -पुजा दुद्दलवार (BE(soft)BMC

गणपतीकार भरत दाभोलकर

                                                   
                                          गणपतीकर भरत दाभोळकर  
         (   यवतमाळ एथील  दैनिक लोकदूतच्या स्वामिनी ह्या महिला  मंडळा च्या   सरचिटणीस  पदी असताना   गणपतीकार भरत  दाभोलकर ह्यांची मुक्त वार्ताहर  म्हणून मी घेतलेली  हि  मुलाखत )

                                दाभोलकर म्हटलं कि डोळ्या पुढे  उभी राहतात  ती वेगवेगळ्या आकारातली गणपतीची  सुंदर  अलंकृत चित्रे ,त्या चित्रातून जाणवणारा कलेचा सहज सुंदर वैविध्य पूर्ण अविष्कार त्यांची ग्रीटींग्स चित्रे पाहून दाभोलकारांविशयीच कुतूहल जाग होत त्यांची  वैविध्य पूर्ण चित्रशैली ,त्याचं  गणपती प्रेम ह्या विषयी जाणून घेण्याची त्यांना प्रत्यक्ष पाहण्याची  बरयाच वर्षाची इच्छा होतीच . लोकदुतच्या स्वामिनी मूळे
मला संधी मिळाली आणि मुलाखतीला सुरवात केली
तुम्ही मुळचे कोठले ?तुम्ही लहानपणापासूनच चित्रे काढायचात का ?
ह्या प्रश्नावर दाभोलकर  उत्तरतात हो: मला लहान पणा पासून चित्रे काढायची आवड होती .पण तेव्हा अगदी चित्रकारच व्हायचं हे मात्र ठरलेल नव्हत मी  मुळचा वेंगुर्ल्याचा ,कोकणातला .कोकण म्हणजे निसर्ग  सौन्दर्याची खाणच .त्या मुळे तिथली सगळीच लहान मुले चित्रे रेखाटतात तसा मीही चित्रे  काढायचो वेंगुर्ल्याला एस एस सी पर्यन्तच शिक्षणाची सोय असल्याने  पुढच्या शिक्षणासाठी मुंबईला  आलो मग चित्रकलेतच  शिक्षण करायचं ठरवलं.
कोठल्या कॉलेजात शिकलात आणि काय काय शिकलात ?
दाभोळकर उत्तरतात ,मी मुंबईच्या जे.जे. स्कूल ऑफ आर्ट्स मध्ये शिकलो त्यांनी जी डी आर्ट्स ,फाइन आर्ट्स ,कमर्शीअल आर्ट्स मास्टर आर्ट्स वैगरे डिग्र्या मिळवल्या सकाळी अंधेरीला परांजपे शाळेत शिक्षक म्हणून नोकरी तर दुपारी विध्यार्थी बनून शिक्षण घ्यायचं अस सुरु  होत थोडक्यात शिकता शिकता अर्थार्जन केल.  शिक्षणात ते हुशार असल्याने नेहमी प्रथम यायचे ते साऱ्या  कोर्स मध्ये कोकण महाराष्ट्र तून प्रथम आलेत त्यांच्या दाभोलकरी शैली विषयी ते सांगतात शिक्षण आणि अभ्यासातून वेळ फारच कमी उरायचा म्हणून थोड्या वेळात  पटापट अन चांगल चित्र काढायचा मी  प्रयत्न  करायचो मग पुढे पुढे त्यात सातत्य येत गेल   अन तीच माझी शैली बनली
मग गणपतीची चित्रे कधी पासून काढायला लागलात ?
अर्थार्जनासाठी चित्रे काढावीत असे मनाशी ठरवले मग शुभारंभ करायचा तर एखाद्या चांगल्या आकाराने करूयात अस ठरवून गणेशाच चित्र काढायला घेतल तेव्हा एक प्रकारची उर्मी मनात दाटून आली आणि त्या तंद्रीत एकामागून एक अशी च्यक्क सत्तर.ऐशी चित्रे आपोओप काढल्या गेली इतकी स्फूर्ती आली विशेष म्हणजे लोकांना ती चित्रे खूपच आवडली
  प्रदर्शन केव्हापासून भरवायला लागलात ?
दाभोळकर सांगतात ,खरेतर मी ग्लासी पेपर ,विलायती पेपर वर वाटर प्रुफ इंक वापरून सहज म्हणून चित्रे काढत होतो हि चित्रे जेव्हा लता मंगेशकर ,बाबासाहेब पुरंदरे ,नानासाहेब गोरे ,पू.ल देशपांडे ह्या सारख्या प्रभूतींनी पाहिली तेव्हा त्यांनी मला म्हटल कि तुम्ही ह्या चित्रांचे प्रदर्शन का भरवत नाही? तेव्हा केवळ ह्या सर्वांच्या  प्रोत्साहना मुळे पुण्यामध्ये एकोणीसशे ब्ब्याऐशी सालीतो  "गणराज रंगी नाचतो" ह्या नावाने   प्रदर्शनाचा श्री गणेशा झाला पुढे मग छोट्या छोट्या गावातून प्रदर्शने भरवू लागलो  लोकांच प्रोत्साहन  मिळू लागल ,उत्स्फूर्त प्रतीसाद मिळू लागला मग तिथेच  प्रात्यक्षिक दाखवू लागलो लोक चित्रे मागत अगदि हजारो रुपये देवून चित्रे घेण्यासाठी रांगा  लावत
ग्रीटिंग च्या व्यवसायाकडे कधी वळलात
लोकांची चित्रांची मागणी वाढतच होती इतकी चित्र काढण अशक्य व्हायचं मग त्या चित्राची छपाई सुरु  केली त्यातूनच मग पुढे छोटे छोटे कार्ड्स बनवण सुरु केल
यश मिळाल्यावर कस वाटल ?टीका झाली का? अजून काय करायची इच्छा आहे ?
दाभोळकर सांगतात , सुरवातीला  लोक चांगल म्हणायचे तेव्हा आनंद व्हायचा पण मनात मात्र खिन्नता वाटायची वाटायचं हे तर खूप साध आहे ,आपल्याला अजून खूप चांगल काहीतरी करायचय आतापर्यन्त  साऱ्या  वर्तमान पत्रांनी माझी दखल घेतलीय ,पुरवणीत भ्रमंतीवर लेख आलेत मी खूप भ्रमंती करतो  खास पुरवण्यातून माझ्यावर लेख आलेत बक्षिसे पण खूप मिळवलीत  एकदा अकोल्याला एका टेंटमध्ये माझ प्रदर्शन भरवलं होत तेव्हा अचानक खुप पाऊस आला आणि माझी चित्रे  भिजली तेव्हा लोक हळहळले पण उन पडल्यावर ती चित्रे वाळवून मी पुन्हा चांगली केली .मी टेम्पल्स, पक्षी ,भारतीय संस्कृतीवरची  चित्र काढलीत
कुसुमाग्रजांनी "कवितेशी नात सांगणारा कलावंत" म्हणून माझ्यावर लेख लिहलाय
आयुष्याच्या संध्याकाळी मात्र मी फक्त कलेसाठी चित्रे काढीन ती विकणार नाही .आता मी कलेचा उपजीविके साठी उपयोग करतोय नाहीतर मी कलंदर झालो असतो शेवटी जगण्यासाठी अर्थार्जन आवश्यक असतच ना:  आणि आजकालच्या जगात हे आवश्यक आहे नाहीतर लोक फायदा उठवतात
लोकांची टीका झाली आणि त्रास सारयांनाच होतो मोठे लोकही त्यातून सुटत नाहीत ,म्हणून मी चांगल लक्षात ठेवलं वाईट सोडून दिल माणसांन  जेव्हढा  विरोध होईल त्याच्या दुप्पट वेगन पुढे जाव हे तत्व मी ध्यानात ठेवलं .लोकांनीच मला प्रेरित केल ,प्रसीद्ध केल.
तुमच्या जीवनातला एखाधा अविस्मरणीय प्रसंग सांगा

दाभोलकर सांगतात , एकदा ठाण्यात प्रदर्शन  भरवलं होत तेव्हा तिथे बरेच मान्यवर लोक उपस्थित होते खेडूत,मर्मज्ञ ,रसिक आजू बाजूला बसलेले होते .मी प्रात्यक्षिक दाखवत होतो .एक माणूस मात्र माझ चित्र पाहून सारखा अस्वस्थ होत होता शेवटी ते गृहस्थ इतके भावविवश झाले   कि त्यांच्या डोळ्यातून अश्रू येऊ लागले .मी त्या गृहस्थांना ओळखत नव्हतो पण आजू बाजूच्या लोकांनी मला सांगितलं कि ते प्रसिध्द गीतकार पी. सावळाराम आहेत तेव्हा मी पटकन उठून त्यांच्या पाया पडलो ,तेव्हा त्यांच्या डोळ्यातून पडलेले दोन अश्रू माझ्या चित्रावर पडले .मला तो प्रसंग विसरणे अशक्य आहे.

 साध्या,  मनमिळाऊ  ,निगर्वी दाभोलकराचं  प्रदर्शन पाहून ,बाळासाहेब ठाकरे देखील प्रभावित झाले होते .

(टीप : ह्या   ब्लॉग वरच्या लेखाची  कॉपी केल्यास कारवाई केल्या जाईल.)

यवतमळातील गणपती

                                                                  यवतमाळचा  राजा
                                         मारवाडी चौकातील गणपती मंडळाने यंदा सुपाच्या साह्याने साकारलेल्या                                                         सजावटीची हि काही दृष्ये

प्रवेश द्वार

रांगोळी 

उंदीर

गणपती जवळील चांदीचा उंदीर

गणपती जवळील चांदीच्या उंदीराच्या

कानात आपल्या मनातील इच्छा सांगितल्यास ती गणपती पूर्ण करतो अशी  भाविकांची श्रद्धा आहे

यवतमाळ चा राजा

छातावरील सजावट

भिंतीवरील सजावट

फोटो -पुजा दुद्दलवार BE(Soft)BMC

          

यवतमाळात पुन्हा साचताहेत कचऱ्याचे ढीग

                                            यवतमाळ पूर्वी अस्वच्छ  व असुंदर होत .नंतर निवडून आलेल्या काही
कर्तबगार नगरसेवक व नगराध्यक्षा मुळे यवतमाळात घंटागाडीचा प्रकल्प राबविला गेला .दररोज घंटा गाडी द्वारे कचरा गोळा केल्या जावू लागला हि मोहीम आजतागायत सुरु आहे परंतु आता पुन्हा रस्त्यावर कचऱ्याचे ढीग दिसू लागले आहेत .शास्त्रीनगर दाते कॉलेजच्या  मागच्या बाजूला रस्त्यावर कचऱ्याचे ढीग पडून आहेत
तक्रार करूनही ते उचलल्या गेलेले नाहीत पावसाने ते सडत आहेत सध्या यवतमाळात डासांचा प्रादुर्भाव वाढला असून त्या मुळे मलेरिया,डेंग्यू आणि कचरा  या सारखे रोग होत असून येथील शासकीय रुग्णालयात असे अनेक रोगी भरती आहेत
मध्यंतरी मलेरिया,हत्तीरोग होऊ नये म्हणून गोळ्या वाटण्यात आल्या पण हे रोग होऊ नये म्हणून आधीच असा साचलेला कचरा उचलून त्याची योग्य विल्हेवाट लावावी  पूर्वी सुरु असलेली फागिंग मशीन पुन्हा परत  आणून डास निर्मुलन औषधाची नियमित फवारणी करावी व लोकांनी तोडलेल्या मोठ्या झाडांचा कचरा उचलण्यासाठी ट्रक पाठवण्यात यावा अशी नागरिकांची मागणी आहे आणि कचरा रस्त्यावर टाकणारया  कर्मचाऱ्यांवर योग्य ती कारवाई करावी

सोन्याचे भाव तेजीत

सोन्याचे  भाव दिवसेंदिवस वाढतच आहेत सोन्याने सध्या एकतीस हजारावर  उसळी मारलीय त्या मुळे ग्राहकांचा कल मात्र नवीन सोने घेण्यापेक्षा  जुने  दागिने मोडून नवीन दागिने करण्याकडे दिसून येतोय चांदी
पण सोन्या मागोमाग वाढतच आहे  एकीकडे दिवसेंदिवस सोन्याचांदीच्या चोरीच्या   घटना   वाढत असताना सोन्याचे दर काही कमी होताना दिसत नाहीत व चोर काही पकडल्या जात नाहीत
  बायका मात्र कधी चोर पकडल्या जातील व त्यांची रवानगी तुरुंगात होईल  .सोन्याचे भाव देखील कमी होतील व कधी त्यांना   मंगळसूत्र आणि इतर दागिने घालून बिनधास्त  फिरायला मिळेल
ह्याची वाट पाहताहेत
भाव वाढलेलेच पण मोडीचा भाव मात्र कमी मिळतोय कारण सोन्यामध्ये घडणावळ ,झीज व इतर बाबी
मुळे सोन्याला कमी भाव तर मिळतोच शिवाय मोडीचा भाव देखील कमी लावल्या जातो
चांदी देखील तीन चारशेने कमी भावात व तीस ते   पन्नास टक्के घट धरून वीकत घेतली जाते  
   .  काही  सराफांकडे  तर मोडीचे पैसे न देता त्याच दुकानात मोडीच्या बदल्यात वस्तू घ्यावी लागते
त्या मुळे ग्राहकांना मोड दिली तरी वाढलेल्या भावाचा फायदा होताना दिसत नाही

दुधातली भेसळ

                                                   सध्या यवतमाळ  भ्रष्टाचारामुळे गाजतंय .मुके बहिरे शिक्षक घोटाळा पाणीपुरवठा घोटाळा , दुधातली भेसळ ,बनावट खवा प्रकरण .नुकतेच काही दुग्ध व्यवसायीकांवर छापा टाकून दुध व  दुग्धजन्य पदार्थ ग्राहक संघटने द्वारे तपासणीसाठी पाठवण्यात आले .अजून रीपोर्ट यायचा आहे तरी  देखील काही  डेअरीतून दुध पातळ मिळत आहे .विशेष म्हणजे म्हशीचे म्हणून गाईचे दुध विकल्या जात आहे.म्हशीचे दुध दाट व पांढरे असते तर गाईचे दुध पातळ व पिवळे असते .गाईचे दुध स्वस्त तर म्हशीचे दुध महाग असते पण ग्राहकांना म्हशीच्या  दुधाच्या किमतीत गाईचे दुध विकल्या जात असून त्यांची फसवणूक होत आहे ह्या बाबतीत विचारले असता दुध तीन ठिकाणी चेक होऊन येते अशी माहिती मिळाली .ग्राहक संघटना ह्या कडे लक्ष  देईल का ?

मेळाव्याची दुसरी बाजू

                          सध्या प्रत्येक जातीत मेळावे भरू लागलेत आर्य वैश्य समाजाच्या बाबतीत बोलायचे झाल्यास उपवर व उपवधू यांना आयुष्याचा जोडीदार योग्य रीतीने निवडता यावा म्हणून मेळाव्याची सुरवात झाली सुरवातीला त्याचा उद्देश चांगलाच होता मेळाव्यात तेव्हा ज्यांची लग्ने जमत नसत व जे आर्थिक दृष्ट्या गरीब असत अशीच मुलेमुली येत आप्पासाहेब आसेगावकर ह्यांनी पहिला मेळावा भरवला तेव्हा माझे वडील आमंत्रित होते तेव्हा मेळाव्याच स्वरूप चांगलच होत मेळाव्यातच तेव्हा गरीब मुलामुलीचे लग्न लावून दिल्या जात होत पण हळू हळू मेळाव्याची ख्याती पसरली त्यात थोडीफार चांगली मुले,मुली यायला लागली तेव्हा ह्या समाजकारणा कडे राजकारण्याचे लक्ष गेले आणि मेळाव्याचे अर्थकारण पण वाढले समाजकारण,अर्थकारण आणी राजकारण ह्या तिनी गोष्टी साध्य होतायत म्हटल्यावर मेळाव्याची गर्दी वाढू लागली आणि आता तर मेळावा इतका हायटेक झालाय कि लोक मेळाव्याकडे आपसूकच आकर्षित होऊ लागलेत
                             मग काय विचारता मेळावा समिती स्थापन झाली मग वर्गणी गोळा करण ओघान आलच त्यासाठी जास्त पैसे देणारे मोठे झाले त्यांना अध्यक्ष पद मिळू लागले जे जास्तीत जास्त वर्गणी देतील ते व्यासपिठावर दिसू लागले,पुस्तकात त्यांची नावे झळकू लागली उपवर,उपवधू यांची नावे द्या ,वर्गणी द्या म्हणून आग्रह होऊ लागला ज्यांची मुले मुली लग्नाची होती त्यांचे ठीक होते पण ज्यांचे कोणीही लग्नाचे नव्हते त्यांच्यावर भुर्दंड पडू लागला लोक ओरडतात हे लक्षात आल्यावर समाजातल्याच काहीना हाताशी धरून प्रत्येकाने मेळाव्यात यायलाच पाहिजे अशी परिस्थिती निर्माण केली जाऊ लागली जे येत नाहीत व ज्यांना आपल्या मुलांची नावे द्यायची नाहीत त्यांची नावे त्यांना माहित नसताना घेण्यात आली त्या बद्दल विचारल्यास त्यांची लग्ने जमू न देणे व लग्न जमवायचे असेल तर ते मेळाव्यातच जमवावे लागेल अशी परिस्थिती निर्माण करण्यात येतेय ह्यामुळे मेळाव्याचा मूळ उद्देश तर दूर जातोच शिवाय त्या मुला,मुलींचे लग्नही लांबते ह्याची जाणीव ठेवायला हवी शिवाय मेळाव्यात जमा झालेल्या पैश्यांचा हिशोब विचारल्यास त्याचे उत्तर तर दिल्या जात नाहीच उलट ज्यांनी हिशोब  विचारला त्यांना सामुदायिक एकी करून एकटे पाडले जाते त्यांच्या मुलांची लग्ने अडकवली जातात कारण त्यांच्या पर्यंत कोणाला पोहचूच दिल्या जात नाही आता तर अशी परिस्थिती निर्माण झालीय कि मेळाव्यात याल तरच लग्न जमेल नाही तर नाही त्या मुळे नाइलाजास्तव समाज बांधव आपल्या मुलांना घेऊन मेळाव्यात जातात पण तिथे लग्न जमेलच असे नाही मेळाव्यात मेळावा पाहण्यासाठी व वेगवेगळी गावे पाहायला मिळतात म्हणूनही लोकांची खूप गर्दी जमते मग चहा,जेवण,नास्ता,मेकअप व ह्या अनुषंगाने येणाऱ्या इतर गोष्टीच बाजारीकरण होत,भरपूर कमाई होते शिवाय तरुणाई स्टेजवरच्या ramp walk ला भुलते पण आजच मेळाव्याच स्वरूप पाहता त्याला आधुनिक भाजीमंडईच स्वरूप आल अस म्हटल्यास वावग ठरू नये कारण मुलगी कितीही उच्च शिक्षित असली नोकरी करणारी असली तरीही तिला एकतर मेळाव्यात आणा नाहीतर मुलाच्या गावी आणुन दाखवा असा आग्रह करण्यात येतो
                            नोकरदार मुल मुली रजा घेवून मेळाव्याला हजेरी लावतात एकाच वेळेस खूप मुले,मुली एकत्र पाहायला मिळतात हि जमेची बाजू असली तरी त्याची दुसरी बाजूही विचारात घ्यायला हवी मुल,मुली लवकर निर्णय घेत नाहीत मुल जी चांगली असतात त्यांच्या मागे रांग लागते ती चढून बसतात दर वर्षी एक मेळावा झाला कि दुसरा असे पाच,सहा मेळावे तरी भरतातच मग पुढच्यावेळेस बघू अस करत करत आणि मेळाव्यांना हजेरी लावता लावता वर्षानुवर्षे निघून जातात आणि वयही मग कोणाशीही कित्येकदा तर आपल्याच गावातील मुला मुलीशी लग्न करावे लागते मग मेळाव्याने साधते काय ? हा प्रश्न पडतो मेळावे मेळावे फिरून ज्यांची लग्ने जमली नाहीत त्यांच काय! ह्याला जबाबदार कोण? मेळाव्यात जाउन आज अनेकांची लग्ने अड्कलीत.त्यांना नको त्या मनस्तापाला तोंड द्यावे लागतेय शिवाय चांगल्या मुलींना केवळ मेळाव्या मुळे वय वाढल्याने नकार दिला जातो म्हणजे सुंदर हुशार मुलींचे सहजा सहजी जुळणारे लग्न मेळाव्याने लांबते,अडते आणि ते होईल कि नाही इथपर्यंत अनिश्चिती येते त्यांना नैराश्य येत मग साहजिकच प्रश्न पडतो मेळावा हवाच कशासाठी ? शिवाय मेळाव्यामुळे मुलाचंही वय वाढतच पण हि मुल आपल्याच वयाच्या मुलीशी लग्न करायला तयार नसतात आपल्या पेक्षा दहा वर्षांनी लहान असलेली मुलगी त्यांना चालते मग ती दिसायला चांगली नसली तरी चालते चांगल्या मुली वय वाढल्याने अविवाहित राहतात त्यात त्यांचा दोष नसतोच कितीतरी सुंदर मुलामुलींची वय ४०-४५ पर्यंत वाढलीत  त्यांची नोंद matrimonial site वर केलेली असूनही त्याचं लग्न लांबल ते लांबलच
                 विशेष म्हणजे ज्यांना मेळाव्याची गरज नसते,ज्यांची नावे त्यांना न माहित होता घेतल्या गेलेली असतात त्यांचे काय?उगाचच त्यांची काहीही चूक नसताना बदनामी सहन करावी लागते त्याचं मौल्यवान आयुष्य वाया जात.मेळाव्यात मध्यस्थ सक्रीय होतात सारेच लग्न जमवण्यात रस घेतातच असे नाही काही जण जमणारे लग्न कसे मोडेल हे पाहतात त्यात काही नातेवाइक तर काही हितचिंतक म्हणवून घेणारे हितशत्रूही असतात   दरवर्षी अशी कितीतरी लग्ने मोडतात दर वर्षी मेळावे मेळावे फिरण्यापेक्षा जिथे चांगले मुले मुली आहेत तिथे जाउन पाहिल्यास वयही वाढणार नाही व वेळ आणि पैसाही वाचेल शिवाय योग्य वयात योग्य जोडीदार मिळेल.
               मेळावा भरवायचा आहे न जरूर भरवा पण जबरदस्तीने वर्गणी मागू नका खरे समाजकारणी आणा ज्यांना खरेच गरज आहे त्यांना आणा ज्यांना गरज नाही त्यांना येण्यास भाग पडू नका अन्यथा मेळावे बंद पडण्यास वेळ लागणार नाही.शिवाय जातीतून मेळाव्यातच यायला पाहिजे अशी सक्ती झाल्यास त्या विरुद्ध न घाबरता आवाज उठवणे केव्हाही योग्यच
मेळाव्यात नेऊन वय वाढवलेल्यांचा मग पुन्हा वेगळा मेळावा भरवून स्वत:चा फायदा उठवल्या जातोय लग्न जमत नाहीतच म्हणून मेळावा मुलांची लग्न जमवण्यासाठी भरवले जातात ना? आणि मूळ उद्देश लग्न जमवणे आहे ना? मग त्या साठी मेळाव्यातच यायचा आग्रह का ? हेच काम मेळाव्याच्या बाहेरही होऊ शकते त्या साठी इच्छाशक्ती आणि खरे समाजकारणी हवेत मेळाव्यांमुळे आज मुलामुलींची तिशी पस्तिशी उलटलीय हे कटू सत्य आहे

कचऱ्याचा निचरा

                                   असा  करा कचऱ्याचा  निचरा
       सध्या    कचऱ्याची समस्या जागतिक झालीय कचऱ्याचा निचरा कसा करावा? हा प्रश्न निर्माण झालाय  जिथे कचरा घंटागाडी द्वारे किंवा ट्रकद्वारे गोळा केल्या जातो तिथे हा प्रश्न काही प्रमाणात सुटतो पण जिथे रस्त्यावर कचऱ्याचे ढीग साचतात तीथे हा प्रश्न गंभीर बनतो रस्त्यावर साचलेल्या कचऱ्यामुळे दुर्गंधी पसरते कचरा इतरत्र उडून घाण पसरते जिथे उघड्या नाल्या आहेत तिथे नाल्यात कचऱ्यामुळे नाल्या तुंबतात त्यात डुकरे लोळतात नाल्यातील घाणपाणी रस्त्यावर पसरते घाणीमुळे डासांचा त्रास वाढतो  डासांमुळे मलेरिया डेंगू ,हत्तीरोग या सारखे अनेक रोग होतात म्हणुन रस्त्यावरचा कचरा नगरपालिके मार्फत उचलण्यास बाध्य करावे लवकरच पावसाळा सुरु होईल आणी कचऱ्याचा त्रास वाढेल म्हणून नागरीकांनी हे काही उपाय योजावेत  नागरीकांनी स्वतःस शिस्त लावून घ्यावी रस्त्यावर कुठेही कचरा टाकू नये कचरा घंटा गाडीतच टाकावा
                आणी कचऱ्याचा प्रश्न सुटावाम्हणून  घरच्याघरी कचऱ्याचा  असा निचरा करावा .
घरी जुना माठ  असल्यास किंवा एखादे जुने पोते असल्यास त्यात थोडी माती भरावी मातीत गांडूळ असल्यास टाकावे त्यात रोज भाजीचा कचरा ,खराब  झालेले अन्न  पूजेचे  निर्माल्य आणी इतर कचरा टाकावा .त्यात मधून मधून पाणी टाकावे कचऱ्याने माठ किंवा पोते भरत आले की त्यात पुन्हा माती टाकून त्याचे तोंड बंद करावे दोन तीन महिन्यात उत्तम खत तयार होते हे खत झाडांना टाकल्यास छान व भरपूर फुले ,फळे येतात जर अंगणात भरपूर जागा असल्यास एखाद्या कोपरयात  खड्डा खणून त्यात खत करता येऊ शकेल  हा झाला ओल्या कचऱ्याचा निचरा
        वाळलेला कचरा ,जुने कागद ,पाला पाचोळा एखाद्या जुन्या पत्र्याच्या डब्यात किंवा आंगणातल्या
एका कोपरयात जाळून टाकावा म्हणजे काही प्रमाणात  कचऱ्याचा  प्रश्न सुटेल व घरच्या घरी खत तर मिळेलच शिवाय आपले घर स्वच्छ आणी सुंदर दिसेल व आपले आरोग्य निरोगी राहण्यास मदत होईल .

जया अमिताभची यवतमाळ भेट

सिने जगताने यंदा शतक पूर्ण केलय जया अमिताभ हे सिने जगतातले मोठे प्रस्थ त्यांनी यवतमाळ इथे लोकमतच्या सखीमंचला भेट दिली तेव्हाचा हा प्रसंग.
                            सनई च्या निनादात टाळ्यांच्या गजरात आणी हर्षोउल्लासाच्या वातावरणात जया अमिताभ यांच आगमन झाल आणी सगळ्यांची अवस्था क्षण भर स्वप्नवत झाली आपले आवडते कलाकार नव्हे सम्राट साम्राज्ञी आपण आपल्या डोळ्यांनी प्रत्यक्षात पाहतोय यावर त्यांचा विस्वासच बसत नव्हता , आपण स्वप्नात तर नाही न?
ऐय्या काय कयूट दिसतोय !
जया पण काय सुंदर दिसतेय ग अजून !
अमिताभ बघ किती लोभस दिसतोय !
या वयात पण छान मेंटेन केलय नाही दोघांनी
या सारख्या  उत्स्फूर्त  प्रतिक्रिया सखीमंचच्या सदस्या मधून व्यक्त होऊ लागल्या जया अमिताभच्या आगमनान वातावरण भारून गेल होत जया अमिताभ मात्र अशा वातावरणाला समारंभाला सरावलेलेच असल्याने अगदी शांतपणे मंद हसत सर्वांना अभिवादन करत होते अमिताभन बायकांकडे द्रुष्टीक्षेप टाकून हस्यवदनाने हात उंचावला पण अजूनही आपल्या आवडत्या अभिनेत्यांना प्रत्याक्षात पाहिल्याच्या सुखद धक्कयातून न सावरलेल्या भगीनिंना क्षणभर काय होतंय तेच कळल नाही पण मग चक्क अमिताभ आपल्याकडे पाहुन हसतोय हात हलवून अभिवादन करतोय म्हटल्यावर त्यांना पण हसू आल पण आता अमिताभला वाटल असाव की आपल हे अस हासण हात दाखवण बायकाना आवडल नसाव म्हणुन अमिताभन जी मान खाली घातली ती शेवट पर्यंत आणी काय आश्चर्य बायकामधे कुजबुज सुरु झाली
,"बघा, बघा बायकांकडे मान वर करून पण पहात नाहीय!काय सज्जन आहे नाही !
                              एकूण अमिताभवर बायका जाम खुश होत्या त्याची प्रत्येक अदा पसंतीची पावती घेत होती मधेच निवेदिकेन सांगीतलं की अमिताभ पुढे जे बसलेत ते युवा मंचचे सदस्य तर जया पुढच्या बायका सखीमंचच्या सदस्या तेव्हा मिस्कील हसत अमिताभन खुणेनंच सागितलं अरे नाही ,नाही ! माझ्या पुढे तर सख्या आहेत अमिताभ हास्यमुखाने प्रत्येक गोष्ट लक्षपुर्वक ऎकत होता मग ते निवेदन ,भाषण असो की स्वागत गीत जया मात्र थोडी गंभीर वाटली निवेदिकेन तीच नाव पुकारल मात्र जयान असे काही हावभाव केले की,"अरे देवा आता ही मला काय करायला सांगतेय!" पण तिने ज्योत पेटवण्याची घोषणा केली आणि जयान हुश: केल तेव्हा उपस्थितांना हसू आल जयाच्या चेहरया वरचे गंभीर भाव थोडासा त्रासीकपणाचाच आभास निर्माण करत हाते तेव्हा वाटल ,अरे जया पोक्त झालीय तिच्यातली अवखळ गुड्डी ,परीचय मधली खोडकर जया किव्हा कीत्येक सिनेमातून दिसलेलं तीच कणखर करारी व्यक्तीमत्व आता लोप पावलाय की काय ? पण जया भाषण करायला ऊठली अन तिच्यातले हे सर्व गुण दिसले जयान प्रथमं हल्ला चढवला तो पुरुषी स्वभावावर त्यांच्या गोड बोलण्याला भुलु नका म्हणुन तीन सावध केल आणी मग तलवार न वापरता चतुराईन नवरयास मुठित ठेव्ण्याची कला शिका म्हणाली इथेच जयान स्रियांना जिंकून घेतल पण तीन हळुच कानपिचक्या देत स्रियांनी घरादाराकडे दुर्लक्ष करून दिवसभर सखीमंच मधेच ठाण मांडून बसू नये तर रिकाम्या वेळेत मात्र संधीचा उपयोग करावा अस सांगितलं जयान थोडीफार जी प्रेक्षका मधुन नजर फिरवली होती त्यातून तिला दिसलेल्या  सदस्यांच्या डोळ्यातल्या प्रेमाचा तीन आवर्जून उल्लेख केला मला परिवारात आल्यासारखच वाटतंय हे सांगताना जया इतकी भावूक झाली की तिच्यातली ममता जागी झाली आणी अगदी साधेपणान मला आता माझ्या मुलाची आठ्वण येतेय अन कधी घरी त्याचाकडे जाऊ  असे झालेय अस सांगतानाच पुढच्या वेळेस मी त्याला सोबत आणेन वाटल्यास अमिताभजिला सोडून येईन नी खूप वेळ थांबेन अस म्हणाली आपल्या उंची वर ही तीन कोटी केलीच पण तिच्या अभिनयाची उंची पाहता ती अमिताभ बरोबरच किंबहुना कितीतरी उंचच आहे हे तिला सांगायला हवय
                        अखेर जाता जाता तिच्यातली खोडकर गुड्डी दिसलीच अमिताभ कडे पहात तीन म्हटलं ,पहा,पहा कसे शांत बसून ऐकताहेत ते !. म्हणून तर ते मला आवडतात आणी ती दिलखुलासपणे हसली शेवटी निवेदिकेन अमिताभला एका प्रश्नात छेड ल्यावर मात्र त्यातन झालेला रेखाचा गर्भित उल्लेख आणी अमिताभन त्याला दिलेली जाहीर संमती ऐकून मात्र जयाचा चेहरा पडला तीच भावनिक विश्व कोलमडल ती व्यथित झाली पण आपल्या चेहरयावरचे हावभाव दिसू न देण्याचा तिचा प्रयत्न निष्प्रभ ठरला तेव्हा वाटल हे विचारण्याची गरज होती का?
                         अमिताभ हस्यावदनान समारंभाचा आनंद लुटत होता हा सिनेमातला  Angry young man  भाषण करताना मात्र हळवा झाला आपल्या आजारपणातल्या जनतेच्या सहभागाचा त्यान आवर्जून उल्लेख करून कृतज्ञता व्यक्त केली आपल्या यशामागे कठोर परीश्रम आहेत तेव्हा विनाश्रम यशाची अपेक्षा न करता धीराने समस्येला सामोरे जा हताश न होता जिद्दीने यश मिळवा असा सल्ला त्याने तरुणांना दिला युवकांनो आपल्या आई वडीलांना एकटे सोडू नका आपले संस्कार जपा अस त्याने हळवे पणान संगीतल तेव्हा क्षणभर सारे आवाक झाले सिनेमात खूप मारामारी करणारा हा हिरो प्रत्यक्षात इतका भावूक आहे हे पाहून त्यांना नवल वाटले आपल्या हृदयाची तार तुमच्याशी जुळलीय ती छेडा की मी येईन ह्या वाक्याच टाळ्यांनी स्वागत झाल जया बद्दल प्रेम व्यक्त करताना तिच्या शिवाय आपल कस अडत हे सांगताना त्यान देखील तिची खोडी काढलीच आता जया च्या भाषणावर मी काही बोलत नाही नाहीतर माझ काही खर नाही म्हणताच प्रचंड हशा पिकला त्याच्यावर कोसळलेल्या कठीण प्रसंगात जयानच तर खंबीर साथ दिलीय नाही तर एकमेकांना सोडण ह्या फिल्मी सिता-यांना काय अवघड होत .

लोण्यातील चिकट बेरी

 डेअरीचे दुध घटट असते त्याला साय पण घटट असते पण  त्याचे लोणी कढवायला ठेवल तर अर्धा पाऊण    तास तरी लागतोच असे वाटते की आपण  बासूंदी आटवतोय  की काय ? पूर्वी गवळ्याच्या दुधाचे लोणी कढवायला वेळ तर लागत न्हवताच  शिवाय  त्याची  बेरी पण कमी निघायची  डेअरीच्या दुधाची बेरी खुप निघते आणि त्यातून  डिंका सारखा चिकट पदार्थ निघतो ह्याचे  नेमके  कारण काय हे भेसळ अधिकारी शोधतील  का ?  असा प्रश्न नागरिक विचारत आहेत आता गवळ्याचे दुधही पातळ असते शिवाय  पूर्वीसारखी  त्याला साय तर येत नाहीच त्याचेही लोणी कढवण्यास  ठेवले तर असाच तासभर लागतो तूपही जास्त उतरत नाही खाजगी दुधवाल्याच्या दुधातही कधी,कधी डास ,कचरा पडलेला असतो तपासणी अधिकाऱ्यांनी अशा गवळ्यांना  स्वच्छता राखणे सक्तीचे करून दुधाची नियमित चाचणीही घ्यावी अशी नागरिकांची मागणी आहे कारण दुधाचे भाव आधीच जास्त असतात एव्हढे पैसे देऊनही दुध घट्ट व स्वच्छ मिळत नाही 

शेतकऱ्यानो आत्महत्या थांबवा

                               

                     पेपर उघडताच रोज एक तरी शेतकरयाची आत्महत्या झालेली बातमी असतेच कर्जाच्या चिंतेने शेतकरी आत्महत्या करताहेत हे वृत्त वाचून सारे हळहळतात राजकारणी,समाजकारणी भेट देतात शेतकऱ्याच सांत्वन करतात शेतकरयांच घर उघड्यावर पडत राजकारणी मदतीच आश्वासन देतात समाजकारणी पण मदत  देऊ करतात क्वचित मदत मिळतेही पण गेलेला जीव परत येतो का ?
शेतकरी मरतो,आत्महत्त्या करतो त्याची चर्चा होते पण थोड्याच दिवसात सारे ही घटना विसरतात आणि पुन्हा दुसरा शेतकरी आत्महत्या करतो आणि हे आत्महत्या चक्र असच सुरु राहत
विदर्भ तर आत्महत्याग्रस्त शेतकरयांचा जिल्हा म्हणूनच गाजतोय रोज शेतकरी आत्महत्त्या करतोय आता दसऱ्यालाही शेतकरी आत्महत्त्या झाली हि खरोखरच दुर्दैवी घटना आहे दसरा,दिवाळी,पोळा,नागपंचमी कुठलाही सण असो त्यावर शेतकरी आत्महत्त्येच सावट असतच. 

                 आत्महत्या हे पळपुटेपणाच लक्षण आहे.मरण सोप आहे,जगण कठीण!
पूर्वीचे लोक म्हणत की,आपण आत्महत्या केली तर पुन्हा जन्म घेऊन हेच जीवन जगाव लागेल कारण ते स्वातंत्रपूर्व काळातले होते त्यानी खूप त्रास सहन केलेला होता.आपण  स्वातंत्र्यात जगतोय खरेतर मरणापासून परावृत्त करण्याची त्यांनी अवलंबिलेली ती एक युक्ती होती कारण काही वेळानंतर माणूस जेव्हा शांत होतो तेव्हा त्याचा आत्महत्त्येचा विचार दूर पळतो आणि आत्महत्त्येन आपल नुकसानच होत हे त्याला पटत.
कर्ज फेडण्यासाठी कष्ट करणे आवश्यक आहे तुम्ही कर्ज काढता तेव्हाच ह्याची जाणीव ठेवायला हवी की,बँक  लोन देते तेव्हा ते वसूल करणारच.तुम्ही कर्ज काढताना बायको मुलांना ह्याची कल्पना द्यायला हवी तूम्ही कर्ज  काढता आणि फेडण होत नाही म्हणून आत्महत्येचा मार्ग स्वीकारता आणि तुमच्या कुटुंबियाना  दु:खात लोटून  जाता ह्यात दोष कोणाचा ? म्हणून कर्ज काढू नका म्हणजे अवैध सावकारांना धडा मिळेल तुमच आयुष्य वाचेल कुटुंब वाचेल 

आज घराघरातून मजुरांची आवश्यकता आहे उन्हाळ्यात झाडावरून आंबे तोडण्यासाठी मजूर मिळत नाहीत, ते काम शेतकरी करू शकतात तसेच शेतकरयांना अनुभव असलेल्या गवत काढणे,खत तयार करणे झाडे कापणे या सारखी व इतर कामे ते सहजतेने करू शकतात शिवाय रोजगारीवर मजूर म्हणूनही कामे मिळू  शकतात घराघरात इमानदार,कष्ठाळु राखणदारही हवे असतात.

पश्चीम महाराष्ट्रात जेव्हा दुष्काळ पडला होता तेव्हा तिथल्या एका सधन शेतकऱ्याने विदर्भात येऊन उसाच्या  रसाची गाडी लावली होती तसेच यवतमाळ येथील बोध गव्हाण इथल्या शेतकरयांनी एकत्र  येऊन दुधदुभत्याचा  धंदा सुरु केलाय.तेव्हा मरण्याआधी तिथे अवश्य भेट द्या.
काही वेळेस बटाईने घेतलेले शेत शेतकरी आपलेच समजतात तर काही वेळेस एखादा शेत पाहणारा मुनीम मालकाकडून घेतलेले पैसे इतरत्र वापरतात तर काही लबाड शेतकरी त्याच पैशाने अवैध सावकारी करतात त्यामुळे शेत सतत तोट्यात येते आणि मरणाची वेळ येते तर काही शेतकरी शेतासाठीचे पैसे घेऊन शेत नुकसानीत घालवतात  सतत काही ना  काही कारण सांगून मालका कडून पैसे उकळतात कधी बैल तर कधी घरचे कोणीतरी आजारी आहे सांगून पैसे हडपतात पैसे परत  देण्याची वेळ आली की मग मात्र त्यांचे धाबे दणाणते आणि दुसरीकडून पैसे फेडण्यासाठी मिळाले नाही कि जीव देतात
एकदा गेलेला जीव मग परत कसा येणार?  मग ते सरकार असेल किव्हा एखाधा नेता ते तुम्हाला जिवंत करू शकतात का ? नुकसान तर शेतकऱ्यांच्या कुटुंबाचेच होते ना ?
मुळात कर्ज काढावयाचे कशाला ?
आणि मरावयाचेच कशाला?
दुसरयाचे पैसे किती दिवस पुरणार ?
सरकारची दया हवी कशाला ?
सरकार किती दिवस मदत करेल
आणि सरकारी मदत मिळतेच कोठे ?
कधीही स्वत: कमावलेले पैसे,स्वावलंबी आयुष्य केव्हाही चांगले स्वत: आधी कष्टाने कमवा म्हणजे कर्ज घ्यावे लागणारच नाही मग कर्ज फेडायची चिंताही नाही आणि  नैराश्येने मरावेही  लागणार नाही आत्महत्त्या  केल्यास तो तुमचा भ्याडपणाच ठरेल  .
मला "एक धागा सुखाचा " ह्या टी.वि सिरियलची आठवण येतेय.त्यातल्या  नायकाची मुलगी आत्महत्या करते तेव्हा दुखातून सावरून ते इतरांची आत्महत्या थांबावी म्हणून अफलातून आयडीया करतात आणि जो आत्महत्या करेल त्याला बक्षीस जाहीर करतात  पेपरमधली जाहिरात वाचून त्यांच्याकडे खुपजण येतात त्यातून ते काहींना निवडतात आणि त्यांच्या आत्महत्येच कारण समजून घेऊन त्यांना त्यापासून परावृत्त  करतात व त्यांचा जीव वाचवण्याचा प्रयत्न करतात व त्यात शेवटी ते यशस्वीही होतात त्यांचा जीव वाचतो आता सरकारने पण आत्महत्या न करणारयास बक्षीस जाहीर करावे म्हणजे काही प्रमाणात आत्महत्त्या वाचण्यास मदत होईल त्यांना रोजगार उपलब्धही करून दिल्यास शेतकरी आत्महत्त्या करण्याच्या विचार बाजूला सारेल त्यांना कष्टाची स्वावलंबनाची जाणीवही देणे गरजेचे आहे शेतकऱ्यानी पण आत्महत्या करण्या  ऐवजी काम  करून कर्ज फेडावे व आपले कुटुंब व आपला जीव वाचवावा काही जण गरज आहे असे सांगून किव्हा धंद्यासाठी सावकाराकडून पैसे घेतात व ते धंद्यासाठी न वापरता शेतकऱ्याना व्याजाने देऊन अवैध सावकारी करतात  व मालामाल होतात अशा अवैध सावकारा पासून शेतकऱ्यांनी सावध राहावे म्हणजे मरण्याची वेळ येणार नाही काहीजण आधीचे पैसे फेडण्या ऐवजी वारंवार पैसे  कर्ज रुपात घेत रहातात त्या मुळे त्याचं कर्ज फिटण्या ऐवजी वाढतच जात आणि तो कर्जात  गुरफटत जातो  म्हणूनच कष्ट करून पैसे कमावण केव्हाही फायद्याच आणि आत्महत्त्ये पासून वाचवणार!
         .

यवतमाळात नारळाचा तुटवडा

यवतमाळात सध्या नारळाचा तुटवडा जाणवत असून नारळ नासके,आधीच थोडेसे फुटलेले निघत आहेत
ह्या बाबतीत दुकानदारास विचारले असता सध्या बाजारात असेच नारळ मिळत असून  आम्हीही काही करू शकत नसल्याचे त्यांनी सांगितले विशेष म्हणजे नारळ आकाराने लहान असतात पण त्यांची किंमत मात्र दहा ,बारा रुपये इतकी असते एव्हढे  पैसे मोजून जेव्हा आपण नारळ विकत आणतो तेव्हा ते नारळ आधीच  फुटलेले किंवा  नासके निघते.

आता लेखन साहित्याची होतेय चोरी

 आता लेखन साहित्याची होतेय चोरी 

एखाद्या दैनिकाने मागवलेल्या सदरासाठी पोस्टानी पाठवलेले साहित्यही आता  गहाळ  होऊ  लागले आहे आपण पाठवलेले साहित्य दुसरयाच कोणाच्या तरी लेखात तुकड्या ,तुकड्याने वाचायला  मिळते तेव्हा अशी  शंका येते की लेख त्या दैनिकाच्या कार्यालयात  पोहचतो की नाही की संकलनाच्या नावाखाली त्यातला मजकूर काढुन दुसरीकडे  वापरला जातो मग लोकांनी साहित्य  पाठवावे कसे? ह्या कडे दैनिकांच्या संपादकांनी लक्ष ध्यावे विशेष  म्हणजे काही नामांकित पेपर मधून हे घडते तेव्हा नवल वाटते

सोलापुरात घाणीचे साम्राज्य

 सोलापुरात सध्या सर्वत्र घाणीचे साम्राज्य पसरलेले दिसतेय विशेषता: बुधवारपेठ मंगळवारपेठ नवीपेठ व इतरत्र कचरा पडलेला दिसतो बुधवार पेठेत एस टी बस स्थानकाच्या मागची बाजू जिथे अनधिकृत झोपड्या वसवल्या  आहेत तिथले लोक  रस्त्यावर घाण करतात काही झोपड्या अधीकृत केल्या गेल्या पण त्यांनी स्वच्छता  गृह बांधले  नाही त्यामुळे रस्त्यावरून येणारया ,जाणारया  लोकांना त्रास होतो
पूर्वी( खूप वर्ष आधी) महानगर परिषदेचे लोक रस्त्यावर घाण करण्याराला दंड करत व रोज रस्ता झाडण्यासाठी बायका येत  यवतमाळ येथे रोज घंटागाडी द्वारे कचरा गोळा केल्या जातो तसेच सोलापुरात केल्यास रस्ता साफ राहील अर्थात  सोलापूर मोठे असल्याने तिथे ट्रक द्वारे कचरा गोळा करावा व अनधिकृत झोपडपट्टी हटवून त्यांची इतरत्र सोय करावी व रस्त्यावर घाण  करणाऱ्यास दंड करावा अशी नागरिकांची मागणी आहे 

पंढरपुरातली होळी

होळीच्या दिवशी पंढरपुरात  मंदिराच्या आजूबाजूला १०,१५ फुटाच्या ५,६ होळ्या पेटलेल्या hotya .                                               साडे ८ वाजता होळीची टिपलेली ही दृश्ये

 

भुरट्या चोरापासून सावधान राहा

                      हल्ली सगळकडे चोरयाच,चोरया सुरु आहेत इतक्या कि हे चोरांचेच युग सुरु आहे कि काय? असे वाटावे. घरी, दारी, रस्त्यात  बसमध्ये रेल्वेत ,कोठेही,कधीही  केव्हाही सर्रास चोरया होत आहेत नागरिकांना असुरक्षित वातावरणात जगावे लागत आहे बँकेतून पैसे काढताना, बँकेत पैसे भरताना सहजतेने चोर चोरी करतात .चोर ,दरोडेखोर ,लुटारू ,भुरटे चोर इतके सक्रीय झालेत कि महिलांना मंगळसूत्र  घालून फिरणे कठीण झाले आहे दररोज हजारो महिलांचे मंगळसूत्र दागिने चोरीला जात आहेत   विशेषत: त्याच त्याच भागातून चोरी होत असताना चोर सापडत कसे नाहीत?त्या मंगळसूत्राचे पुढे  काय होते ? कोणालाच कळत नाही.

                    आता तर रस्त्यावरील प्लास्टिक  गोळा करणारे व इतर वस्तू उचलणारया बायका व लहान मुले आपण घरी असताना देखील घरात घुसून दुपारच्या वेळेस घरातील आवारात चोरया करतात अशाच एका  बाईला पकडल्यावर मी एकदा येऊन मंगळसूत्रच चोरून नेते म्हणून धमकावण्याचा प्रकार एका घरात घडला चोर एवढे निर्भय कसे झालेत ? म्हणूनच आता चोरांना पकडून  तुरुंगात  डांबून  त्यांना खडी फोडायला  पाठवावे म्हणजेच नागरिक  निर्भयपणे फिरू शकतील. एकीकडे सोन्याचा भाव गगनाला भिडलेला असताना दुसरीकडे मात्र मंगळसूत्र जे कष्टाने केलेले असते ते एका क्षणात चोरी होण्याचे प्रमाण वाढले आहे त्यास आळा बसावा अशी नागरिकांची मागणी आहे .

यवतमाळात होते दगडाने मोजमाप

         यवतमाळातील भाजी मार्केट मध्ये गेल्या कित्येक वर्षापासून भाजी मोजण्यासाठी दगडाचा वापर होतोय .पूर्वी वजनकाटे अस्तित्वात नव्हते.अश्मयुगात दगडाचा शोध लागला व त्याचीच भांडी,वजन वगेरेचा वापर चलनासाठी होऊ लागला.पण आताच्या कॉम्प्युटरच्या युगात भाजीवाले देखील हायटेक झालेत .मोबाइल क्रांती मुळे तर त्यांच्या हातात मोबाइल आलेत .मग तो गवंडी ,कामगार ,पेंटर कोणीही असो भाजी वाले तरी त्याला अपवाद कसे असतील ? अशावेळी मोजमाप करण्यासाठी वजनाचा वापर होणे आवश्यक असताना व कायद्याने बंधनकारक असताना देखील जवळपास बहुताउंश भाजी विक्रेते भाजी मोजण्यासाठी दगड ,लोखंडाचा वापर करतात .कित्येकदा तर भाजी मोजण्यासाठी भाजीचाच वापर होतो त्यात मोठे वांगे ,बटाटे किंवा तत्सम वस्तूचा समावेश असतो.
                       अशा वेळेस भाजी मोजण्यासाठी वजनाचा आग्रह धरल्यास छोटे वजन चोरीला गेल्याचे सांगितले जाते .त्यात १०० ग्राम,२०० ग्राम कधी कधी तर २५०ग्रामचे वजन देखील चोरीला गेलेले असते विशेष म्हणजे सर्वच भाजीवाल्यांची हि मापे चोरीला कशी जातात व ती पुन्हा का घेतल्या जात नाहीत ? हे एक कोडच आहे . दगडांनी मोजून भाजी घेण्यास नकार दिल्यास "आम्ही फसवत नाही तर आमचे माप बरोबर आहे कोठेही मोजून बघा " असे उत्तर मिळते कारण सगळ्यांचीच मापे चोरीला जातात मग ग्राहक तरी काय करणार नाविलाजास्तव भाजी घेणेच त्यांच्या हाती असते विशेष म्हणजे इतर वेळेस सक्रीय असणारे वजनमाप नियंत्रण अधिकारी मात्र ह्या बाबतीत कानाडोळा करतात ग्राहकांची फसवणूक थांबवायची असल्यास ग्राहकांनी तर जागरूकता दख्वायला हवीच शिवाय वजनमाप अधिकारयांना ह्या कडे लक्ष देण्यास भाग पाडल्यास ह्या प्रकाराला आळा बसेल .